Członkowie Diecezjalnej Diakonii Komunikowania Społecznego nastawili ucha, by się dowiedzieć, co w Ruchu Światło-Życie jest największą wartością, co jest powodem do wdzięczności, co daje formowanie się w Ruchu oraz co się wymyka spod Charyzmatu i jak temu zaradzić.
Ze względu na wielkie odległości dzielące członków diakonii spotkanie odbyło się on-line. Nie bez przeszkód, jak widać 🙂
Rozmowę prowadzoną w Duchu Świętym, z zastosowaniem zasadę swobodnej wypowiedzi bez przerywania, poprzedziło osobiste przygotowanie oraz modlitwa. Była możliwość odniesienia się do wypowiedzi każdego z uczestników spotkania, zadawania pytań i podsumowania tego, co Duch Święty pozwolił odkryć, dzięki różnorodności spojrzenia na Ruch. W tym “słuchaniu” wzięli udział animatorzy młodzieżowi, małżonkowie DK oraz nasz moderator diecezjalny, ksiądz Jakub, zatem było szerokie spojrzenie na formację w wielu wymiarach. To wielki i cenny dar.
Członkowie DKS jednogłośnie orzekli, że wspólnota Ruchu Światło-Życie jest wielkim darem dla ich rozwoju wewnętrznego, dla ich wzrostu wiary i rozwoju osobistego, dla poznawanie swoich talentów ale i ograniczeń. Nie do przecenienia jest dar modlitwy w rodzinie; stwarzanie chrześcijańskiego środowiska dla wzrostu dzieci w rodzinie przez modlitwę i służbę dla innych.
Nie brakowało wypowiedzi wyrażających ból z powodu niepodejmowania Charyzmatu przez niektórych członków Ruchu. Wręcz odrzucaniem Charyzmatu nazwano lekceważenie codziennego Namiotu Spotkania według wskazań Założyciela, odmowę wyjazdu na rekolekcje formacyjne, by po ukończeniu formacji podstawowej nie podejmować posług, odmawianie włączenia się w dzieło Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, odmowę stałego włączenia się do diakonii rejonowej lub diecezjalnej a nawet podjęcie jednorazowej posługi na rzecz wspólnoty w rejonie czy diecezji.
Wiele głosów dotyczyło troski o jedność, wyrażającej się w jednolitym podejściu do realizacji Zobowiązań DK, do kwestii KWC, do treści materiałów i dokumentów Ruchu, do solidarności na każdym poziomie odpowiedzialności.
Do spraw, które należy zmienić lub ulepszyć zaliczono pilną potrzebę przeredagowania materiałów formacyjnych, szczególnie dla młodzieży, pod względem języka przekazu i strony graficznej. Padło takie zdanie: “stać nas na więcej”. Zwrócono uwagę na potrzebę tworzenia Diakonii Witania na dniach wspólnoty i innych spotkaniach, by objąć serdecznym zainteresowaniem nowych członków wspólnoty czy też osoby niebędące w Ruchu, które się przyglądają i są zainteresowane taką formą życia i wzrostu. Ważną zmianą, jaka powinna nastąpić u wszystkich członków Ruchu, jest wyrabianie postawy serdeczności, życzliwości do wszystkich przez odpowiedni dobór słów i narzędzi przekazu zachęcających do wzrostu i służby. Jednym słowem, by się nieustannie nawracać i wychować do posiadania siebie w dawaniu siebie, zaczynając od siebie właśnie.
Przy podsumowaniu podkreślano wdzięczność Ruchowi za piękno odkrywania tajemnic wiary, za piękno odkrywania siebie w darze służby innym, za piękno i zakorzenienie Ruchu w Kościele, za możliwość świadomego przeżywania i odkrywania piękna liturgii, za poznawanie pięknych ludzi żyjących Słowem Bożym i Ewangelią na co dzień, za dar wspólnoty, za stawianie wymagań a przez to podnoszenie ku górze, sprzyjające wzrostowi.
W duchu nadziei na piękne owoce formacji ku dojrzałości chrześcijańskiej spotkanie zakończono błogosławieństwem kapłana.
PS
ks. Henri Caffarel, założyciel Międzynarodowego Ruchu Małżeństw Equipes Notre Dame – END
„Twoja miłość bez wymagań – pomniejsza mnie. Twoje wymagania bez miłości – zniechęcają mnie. Twoja wymagająca miłość – daje mi wzrost”
Zdjęcia: KG Grodek, ks. Jakub. Tekst wspólny.
